Nog een zonnige winterdag, nog een meer, nog een wandeling in een poging om zich aan de COVID-regels te houden en veilig te blijven! Alleen was het deze keer niet in Zürich, niet in Lausanne, maar in Lugano. Lea en ik ontmoetten elkaar buiten het Museum of Modern Art en toen ik deze glimlachende jongedame naderde, voelde ik al dat ik een goede beslissing had genomen om haar uit te nodigen voor een ouderwets persoonlijk gesprek. Onze walk and talk was zo gemakkelijk en zorgeloos dat de tijd gewoon van ons wegliep. Het voelde eigenlijk alsof we elkaar al jaren kenden! Dus na een ontspannen wandeling bleven we op een bankje zitten om ons te verbazen over de ondergaande zon boven het meer, waardoor er zonnestralen op onze gezichten achterblijven. Even overviel me een gevoel van romantische energie en ik kon me echt voorstellen dat Lea en ik samen waren, wat bijdroeg aan de magie van de ervaring! Of misschien was het gewoon omdat, terwijl de zon zo mooi scheen, Lea haar jas opendeed en ik een glimp opving van haar winterse minirok en kousen. Ik weet niet wat het was! Misschien de ongrijpbare Aphrodite X-factor? Hoe dan ook, als je in de buurt van Lea bent, roept dat allerlei 'funky' gevoelens op! En ik was het niet alleen die het opmerkte! Alle mannen wilden een glimp opvangen van deze schoonheid terwijl ze langs ons liepen. Lea heeft een schattige en innemende kant die bijna onmiddellijk een glimlach op je gezicht tovert. Geen stille of ongemakkelijke momenten. Haar niveau van Engels mist wat vloeiendheid en haar vocabulaire laat haar soms in de steek, maar wanneer ze willekeurig Italiaanse woorden tijdens een gesprek erin gooit, is het helemaal schattig. Ik merkte dat ik zei: "Bella ragazza, non capisco!" waar we allebei om begonnen te lachen. In principe had ik gemakkelijk meer tijd met haar kunnen doorbrengen.